CRUCEIROS EN CARIÑO

Cruceiro en FEAS.

Cruceiro de la Vírgenes del Carmen y de Las Angustias, en el pueblo de Cariño.

Cruz Da Cambada, que esta en la carretera que va a la Bacariza.

Cruceiro que esta en un monte cerca de la Bacariza, que lo mando hacer un señor que le decían el viejo Barbas.En el Pueblo se llama (A CRUZ DE BARBAS).
Algún año se hizo una romería en ella, pero después se fue olvidando.

CARIÑO:

Entre o Atlántico e o Cantábrico

Non é sinxelo atopar un lugar en que un sexa quen de ver ao mesmo tempo dous mares. Moito máis difícil é se pretendemos divisar un mar e un océano á vez. Pero en Cariño todo é posible.

Os tres Aguillóns, fronte ao cabo Ortegal

Tres kilómetros ao norte da vila atópase o cabo Ortegal, un indescritible recanto, punto máxico e referente de todos os cariñeses. O promontorio eríxese por méritos propios nun auténtico "quilómetro 0" natural, ao confluír fronte aos seus sobrecolledores cantís mariños as augas do mar Cantábrico e do océano Atlántico.

Fronte ao cabo Ortegal emerxen das augas os Tres Aguillóns, tres aguzados penedos que desafían a indomable bravura dos dous mares. Este impresionante conxunto xeolóxico foi citado, xa no século II, polo grego Ptolomeo, que os chamou "Trileuco" (Os tres brancos), quizais a causa da branca escuma que bate sen descanso nestes illotes.

Fronte ao faro pasan cada ano a maior parte das aves mariñas europeas, que migran por milleiros, nun espectáculo natural digno de ser visto.

Cariño é un concello singular en moitos aspectos, e non o ía a ser menos na súa historia ou nas tradicións que ainda hoxe conserva.

Terra de mar bravo e abruptos cantís, endexamais un concello tan novo tivo tanta historia tras de sí, historia que comenza –tal e como atestigua a antigüidade das rochas de Ortegal- coa mesma formación do planeta, algo do que case ningún outro concello no mundo pode presumir.

Dende o Paleolítico, e século a século, o home foi deixando pegadas do seu paso por estas terras cariñesas, e foi tamén, paseniño, gardando para sí as máis fermosas lendas e tradicións, que logo trasmitiría de pais a fillos ata os nosos tempos.

Ese mesmo home foi quen vixiou dende as garitas da Capelada aos piratas que asaltaban a nosa costa, quen perdeu a vida faenando nela e, tamén, quen en tantas e tantas ocasións tivo que reivindicar o que creía xusto ante as inxustizas que a nosa vila vivía.

Despois de séculos e séculos de avatares, Cariño acadou co inicio do ano 1988 a súa autonomía e, co apoio de tódolos cariñeses, decide a día de hoxe o seu destino para seguir, máis que nunca e coma sempre, facendo historia.