domingo, 18 de agosto de 2013

CRUCEIRO DO HIO


O cruceiro do Hío é sen dúbida o máis emblemático e elaborado dos cruceiros galegos [1]. Está situado na praza que se abre fronte á igrexa de Santo André, románica do século XII, na parroquia do Hío, concello de Cangas.
Os especialistas atribúeno á man de Xosé Cerviño García, tamén chamado Pepe da Pena, pero cómpre indicar que outros negan esta autoría e consideran como autor a Ignacio Cerviño Quinteiro, outro canteiro e escultor da mesma época que aquel. Foi tallado en 1872, cando aínda o artista non cumprira os 30 anos, nunha soa peza de granito, salvo algunha figura exenta.
 A escena principal reflicte o descendemento ou desencravo de Cristo. A figura central, naturalmente, é Xesús, xa morto, ó que baixan da cruz suxeito cunha tea por baixo dos brazos. Dous homes encaramados nos brazos da cruz, Xosé de Arimatea (propietario do sepulcro onde se enterraría a Xesús) e Nicodemo (un fariseo próximo a Xesús), suxeitan o pano e descenden o corpo de Cristo ás mans de San Xoán que, no pé da cruz, cólleo polas pernas. A San Xoán acompáñano a Virxe e de María Magdalena, aínda que hai quen di que son as tres Marías. Dous anxelotes completan o grupo.
 O estado de conservación do cruceiro é relativamente bo, aínda que sofre importantes crecementos de liques que colonizan amplas zonas. Sufriu tamén o trato irrespectuoso dos turistas, que chegaron a romper algunha das figuras, que tiveron que ser reparadas ou substituídas nas diferentes intervencións que se fixeron (parece ser que as figuras de Adán e Eva do fuste son obra de Manuel Coia, un escultor de Nerga, outro lugar da mesma parroquia).

lunes, 17 de junio de 2013

Romeria de San Adrian do Mar (Malpica)

Romeria de San Adrian do Mar, (Malpica de Bergantiños) Frente de las Islas SISARGAS.
El Malpica de Bergantiños municipio del norte de A Coruña se celebra el día 16 de junio si cae en domingo, y si no fuese domingo la romería se traslada al siguiente, se celebra la romería de San Adrián (San Hadrián do Mar), en la cual a hombros de sus devotos y por la orilla del mar, se traslada desde la Iglesia parroquial hasta su ermita situada en el cabo de San Hadrían.
San Adrián es una de los festejos que siguen conservando un gran fervor religioso y es un santo milagroso para todos los males al que la gente le tiene mucha devoción. Cuenta la leyenda que aquellas tierras estaban invadidas de serpientes y que, estando predicando por allí San Hadrián, pisó fuerte con su pie en el suelo y todas las serpientes escaparon encantadas para debajo de la piedra, desapareciendo así la terrible plaga que afectaba a la zona. Relacionada con esta leyenda está también la de San Hadrián de Malpica, donde se cuenta que este mismo santo, con su pie impidió que las serpientes pasaran a las Islas Sisargas,. Por este motivo, según la tradición popular en estas islas no hay este tipo de reptil. Como señal de este hecho, en unas piedras que hay en la orilla del mar, cerca de la capilla, se encuentra grabada la serpiente que dejó petrificada el santo, así como la huella de su pie.

miércoles, 29 de mayo de 2013

Cruceiro en la carretera de Cedeira a San Andres

Cruceiro que esta en la Carretera que va de cedeira a San Andres de Teixido.

Cerqueda (Malpica de Bergantiños)

Cruceiro en Cerqueda, Malpica de Bergantiños.
San Cristovo de Cerqueda é unha parroquia que se localiza no sur do concello coruñés de Malpica de Bergantiños na comarca de Bergantiños. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 726 habitantes (368 mulleres e 358 homes) distribuídos en 17 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 1999 cando contaba con 766 habitantes.
Nesta parroquia atópase o dolmen da Pedra da Arca e o Pazo dos Rodríguez-Arixón, no lugar de Arixón.

CAMBRE (MALPICA de BERGANTIÑOS)

 San Martiño de  Cambre, Parroquia del Ayuntamiento de Malpica de Bergantiños.

San Martiño de Cambre é unha parroquia que se localiza no leste do concello coruñés de Malpica de Bergantiños na comarca de Bergantiños. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 291 habitantes (146 mulleres e 145 homes) distribuídos en 3 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando contaba con 312 habitantes.

sábado, 16 de marzo de 2013

Cruceiro en el Alto de San ANDRES



Cruceiro, en el alto de San Andrés de Teixido. Esta en la carretera que va para CARIÑO, este cruceiro se hizo cuando se inauguro la carretera, que une los Ayuntamientos de CEDEIRA Y CARIÑO.

viernes, 8 de febrero de 2013


RECEMEL, es una parroquia del Ayuntamiento de las Somozas.
Santa María de Recemel é unha parroquia que se localiza no sur do concello das Somozas. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 499 habitantes (257 homes e 242 mulleres) distribuídos en 48 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando contaba con 546 habitantes.
 Somozas1 (en gallego y oficialmente As Somozas)2 es un municipio de España en laprovincia de La Coruña, comunidad autónoma de Galicia. Pertenece a la comarca de Ferrol.
 Los 71,4 km² por los que se extiende este municipio son bastante accidentados, aunque de altitud escasa: las mayores altitudes son las de Vilalbesa (583 m), Pena dos Ladróns (620 m), Naveira (523 m), Lameira (518 m) Barreiros (538 m) y Cortello (484 m), todas ellas en las parroquias de Seixas y Recemel. Lo atraviesan el río Meray el río Grande de Xubia; el primero conforma el límite con Ortigueira y desemboca en la ría de Ortigueira y el segundo nace en la confluencia de los ríos Ferreiras y Grande.

El municipio como tal nació en 1836 con los primeros municipios constitucionales y se llamó en principio Santiago Seré de As Somozas, coincidiendo con el nombre de su parroquia más grande. En 1845 se incorporó la parroquia de Recemel, que estaba en el municipio de Moeche.
A finales de los años 1970, As Enchousas se hizo famosa por las luchas labriegas contra los fueros.

CRUCEIROS EN CARIÑO

Cruceiro de la Vírgenes del Carmen y de Las Angustias, en el pueblo de Cariño.
Cruz Da Cambada, que esta en la carretera que va a la Bacariza.
Cruceiro que esta en un monte cerca de la Bacariza, que lo mando hacer un señor que le decían el viejo Barbas.En el Pueblo se llama (A CRUZ DE BARBAS).
Algún año se hizo una romería en ella, pero después se fue olvidando.
CARIÑO:

Entre o Atlántico e o Cantábrico

Non é sinxelo atopar un lugar en que un sexa quen de ver ao mesmo tempo dous mares. Moito máis difícil é se pretendemos divisar un mar e un océano á vez. Pero en Cariño todo é posible.
Imaxe enque se ven os tres Aguillóns de Cariño diante das costas do municipio
Os tres Aguillóns, fronte ao cabo Ortegal
Tres kilómetros ao norte da vila atópase o cabo Ortegal, un indescritible recanto, punto máxico e referente de todos os cariñeses. O promontorio eríxese por méritos propios nun auténtico "quilómetro 0" natural, ao confluír fronte aos seus sobrecolledores cantís mariños as augas do mar Cantábrico e do océano Atlántico.

Fronte ao cabo Ortegal emerxen das augas os Tres Aguillóns, tres aguzados penedos que desafían a indomable bravura dos dous mares. Este impresionante conxunto xeolóxico foi citado, xa no século II, polo grego Ptolomeo, que os chamou "Trileuco" (Os tres brancos), quizais a causa da branca escuma que bate sen descanso nestes illotes.

Fronte ao faro pasan cada ano a maior parte das aves mariñas europeas, que migran por milleiros, nun espectáculo natural digno de ser visto.

Cariño é un concello singular en moitos aspectos, e non o ía a ser menos na súa historia ou nas tradicións que ainda hoxe conserva.
Terra de mar bravo e abruptos cantís, endexamais un concello tan novo tivo tanta historia tras de sí, historia que comenza –tal e como atestigua a antigüidade das rochas de Ortegal- coa mesma formación do planeta, algo do que case ningún outro concello no mundo pode presumir.

Dende o Paleolítico, e século a século, o home foi deixando pegadas do seu paso por estas terras cariñesas, e foi tamén, paseniño, gardando para sí as máis fermosas lendas e tradicións, que logo trasmitiría de pais a fillos ata os nosos tempos.

Ese mesmo home foi quen vixiou dende as garitas da Capelada aos piratas que asaltaban a nosa costa, quen perdeu a vida faenando nela e, tamén, quen en tantas e tantas ocasións tivo que reivindicar o que creía xusto ante as inxustizas que a nosa vila vivía.

Despois de séculos e séculos de avatares, Cariño acadou co inicio do ano 1988 a súa autonomía e, co apoio de tódolos cariñeses, decide a día de hoxe o seu destino para seguir, máis que nunca e coma sempre, facendo historia.